Nie wstyd ci, kobieto, robić takie rzeczy?!

Ludzie spoglądali na mnie dość dziwnie. Niektórzy z zaciekawieniem, zdziwieniem, a inni z sympatią, choć starali się ukryć swój uśmiech, zarysowujący się gdzieś tam pod nosem. W końcu, jedna z Pacjentek spojrzała na mnie i zapytała:

– Ile to Dzieciątko ma?

– Niedługo skończy 2 miesiące

– Aha… A to pani z nią rozmawia?

– No tak, rozmawiamy sobie.

– I ona tak wszystko rozumie?

– Im więcej mówię, tym więcej rozumie.

Uśmiechnęłam się i odeszłam. A moja rozmówczyni jeszcze jakiś czas siedziała z otwartą, ze zdziwienia, buzią

To tylko jedna z wielu takich sytuacji, w których ktoś dziwi się, że robię takie rzeczy. Zawsze wtedy przypominają mi się sceny z miejskiego parku, z ulicy, z lasu, czy z placu targowego, w których to ludzie w każdym wieku mówią do swoich zwierząt. Ba! Pamiętam to również z domu mojej babci! Zawsze rozmawiała ze zwierzętami. Są tacy co opowiadają im swoje historie, albo tacy, którzy ograniczają się do rozkazów. Tak, czy inaczej, niesamowite jest to, że nikt nie zwraca tym ludziom uwagi, nikt się nie dziwi, nie dopytuje o co chodzi. Utarło się, że jak człowiek idzie sam ulicą, to głupio żeby gadał do siebie. Ale z psem? No przecież on gada do psa. To tylko zwierze, a nikt nie pyta, czy ono to wszystko rozumie. A jednak rozmowa z noworodkiem wydaje się być bardziej zdumiewająca!

Jeszcze tylko jedna historia z życia, choć takich mam na pęczki. Jadę tramwajem z Martą w wózku. Nagle zaczyna gaworzyć, ale nie po cichutku, tylko tak, że cały tramwaj usłyszał co ma do powiedzenia! Więc ja, jak to zwykle w domu robimy, włączyłam się w dyskusję i tak sobie gadałyśmy przez 2 przystanki. Ludzie patrzyli i wierzcie mi, że był pełny tramwaj, a jak podniosłam głowę z nad wózka, wszyscy się do mnie uśmiechali. Może rozbawiła ich sama ta sytuacja, a może nawet śmiali się ze mnie, ale podajcie mi inny przykład sytuacji, w której uda się sprawić, że na twarzach połowy obcych sobie pasażerów, pojawią się uśmiechy?

Dla mnie to, że rozmawiam z Dzieckiem, jest czymś zupełnie naturalnym. W końcu to ja tłumaczę mu świat, który dzięki temu ma się stać trochę mniej obcy i niebezpieczny. A, że dziwnie patrzą? Niech patrzą i niech gadają, w sumie w ogóle mi to nie przeszkadza.

I wiecie co? Podziwiam Matki, które się nie wstydzą robić takich rzeczy! Które gadają z noworodkiem w miejscu publicznym, które robią głupie miny na środku ulicy, żeby rozbawić swojego Bobasa, albo śpiewają piosenkę w tramwaju, bo dziecko płacze, a nie można go wziąć na ręce. To jest naprawdę super, że jesteście i uwielbiam spotykać takie osoby na swojej drodze. Mam nadzieję, że będzie ich jak najwięcej!