☰
KobiecePorady.pl
✕
Kultura

„Klejnot Medyny” – Sherry Jones

„Posłuchaj opowieści o dawnych czasach i odległych krainach, o świecie przepełnionym zapachem szafranu i róż. Posłuchaj opowieści o koczownikach wędrujących po piaskach pustyni, mieszkających w namiotach utkanych z wielbłądziej sierści, o karawanach załadowanych perskimi dywanami i wonnym kadzidłem. Posłuchaj opowieści o kobietach, które noszą zwiewne szaty, czernią koholem oczy i malują henną na dłoniach misterne wzory, oraz o mężczyznach ceniących honor bardziej niż życie.”

Takimi słowami rozpoczyna się historia małej Aiszy, która już w wieku 6 lat została obiecana prorokowi Mahometowi, a w wieku 9 lat została jego żoną. W VII wieku, świat nie był łaskawy dla kobiet. Uważano je za własność mężczyzn. Aisza od najmłodszych lat buntowała się wszelkim ograniczeniom i zakazom. Uważała, że potrafi dorównać mężczyznom. Podczas najazdów rwała się do walki.

Miss Katherine - blog lifestylow -
„Klejnot Medyny” – Sherry Jones

Życie w dość ubogim haremie nie należało do łatwych. Aisza była trzecią żoną proroka. Z czasem kobiet przybywało. Ostateczna liczba to 12. Pochodziły one z różnych domów i były w różnym wieku, co nie przeszkadzało im ze sobą rywalizować o względy męża.

Aisza była najmłodszą i najbardziej ukochaną żoną proroka Mahometa. Czas trwania jej małżeństwa to także czas wielkiej przemiany jaki się dokonał w tej młodej dziewczynie. Aisza z małej, nieco egoistycznej dziewczynki, stała się mądrą młodą kobietą. Była tak bystra, że znajduje rozwiązania wielu problemów Mahometa. Uczy się też dzielić mężem i zaczyna pomagać miejscowej biedocie. Jako jedyna brała czynny udział w życiu politycznym. Została również dzielną wojowniczką, a z czasem autorytetem religijnym. Mając 19 lat została wdową. Jednakże zawsze była gotowa kontynuować dzieło proroka. Do historii przeszła jako Matka Wiernych.

W powieści przenosimy się w VII wiek, gdy Mahomet zaczyna tworzyć nową wspólnotę religijną. Ma wielu przeciwników, którzy knują przeciw niemu. Boją się utraty wpływów i bogactw. Ród Kurajszytów był gotów walczyć z muzułmanami na śmierć i życie. Zrobiło się tak niebezpiecznie, że muzułmanie musieli uciekać z Mekki do Medyny. W nowym miejscu nie było im łatwo, ale pomału budowali swoją społeczność. Przed Mahometem trudne zadanie – musi być nie tylko przywódcą duchowym, ale też społecznym i wojskowym. Powieść kończy się śmiercią i pogrzebem Mahometa.

Powieść została napisana w bardzo przystępny sposób. Narratorem całej historii jest główna bohaterka. Dzięki temu utwór wydaje się być bardziej autentyczny, a my możemy lepiej poznać Aiszę i świat, w którym, żyła. Dzięki jej opisom i obserwacjom dowiadujemy się jakim człowiekiem był prorok Mahomet oraz inne ważne dla początków islamu postaci. Wszyscy bohaterowie mają wiele typowo ludzkich cech, co sprawia, że są nam bliżsi i bardziej realni. Książka jest nie tylko ciekawa, ale i pouczająca. Możemy w niej odnaleźć odpowiedź na wiele pytań dotyczących początków powstawania nowej religii, czyli islamu.

Polecam tę książkę wszystkim. Czyta się ją szybko i dużym zaciekawieniem. Powieść zawiera trochę fikcji literackiej, ale jeśli ktoś nie posiada fachowej wiedzy to nawet tego nie zauważy.

Dane książki:

Tytuł: Klejnot Medyny
Autor: Sherry Jones
Tłumacz: Maria Smulewska
Wydawnictwo: Wydawnictwo Otwarte
Ilość stron: 392
Rok wydania: 2009
ISBN: 978-83-7515-073-5

Kultura Literatura
blog powieść recenzja literatura książki
gallery/write_comment

Powiązane artykuły

  • Kultura

    "Miłość w stylu retro" - Sophie Kinsella

    Nadszedł czas na pierwszą na tym blogu recenzję. Wybrałam ebooka „Miłość w stylu retro” autorstwa Sophie Kinselli. Ebooki to genialny wynalazek. Mieszczą się na dysku komputera, w pamięci tabletu, telefonu, lub czytnika. W ten sposób możemy czytać zawsze i wszędzie dużą ilość naszych ulubionych utworów, które teraz bez problemu mieszczą się do kiszeni lub torebki. Jest jeszcze jedna zaleta – przy okazji chronimy przyrodę. Wracając do powieści… Główna bohaterka Lara Lington to młoda dziewczyna przeżywająca trudne chwile. Ma poważne problemy. Jest zagubiona i nie umie sobie z nimi poradzić. Jeszcze nie doszła do siebie po rozstaniu z ukochanym. Jakby tego było mało, koleżanka namówiła ją do założenia firmy headhunterskiej. Jest to branża, na której się nie zna. Gdy w firmie pojawiają się problemy Natalie wyjechała zostawiając Larę samą.

  • Kultura

    „Wyjątkowy rok” – Thomas Montasser

    Czasem najbardziej niepozorne i krótki książki, okazują się być najbardziej zaskakujące. Tak też było z „Wyjątkowym rokiem” autorstwa Thomasa Montassera. Myślałam, że o pracy w księgarni wiem już prawie wszystko. Nic bardziej mylnego. Ta książka pokazała mi jak wielka jest różnica między „sieciówką”, a małą, urokliwą księgarnią, w której nie rządzą prawa marketingu, tylko miłość do literatury.

  • Kultura

    „Czas pokaże” – Anna Ficner-Ogonowska

    Dziś recenzja książki Anny Ficner-Ogonowskiej pod tytułem „Czas pokaże”. Ta książka to taki trochę wyjątek w mojej biblioteczce. Z reguły nie przepadam za polską literaturą, ponieważ nie pozwala mi się oderwać do rzeczywistości. Polskie nazwy i realia tak bardzo mi przypominają o codzienności, że z reguły nie pozwalają mi z reguły się zrelaksować i rozerwać. W literaturze zazwyczaj szukam czegoś, co mnie oderwie od szarej codzienności. Ta książka przez długi czas przyciągała mnie w jakiś tajemniczy sposób. Widziałam ją często na wystawach w księgarniach i nie mogłam się jej oprzeć. Gdy tylko pojawiła się promocja na ebooki, postanowiłam ją kupić i przeczytać.

  • Kultura

    „Zimowe panny” – Cristina Sanchez-Andrade

    „Zimowe panny” – tytuł sugerujący, że fabuła osadzona jest w jakiejś mroźnej i śnieżnej krainie. Nic bardziej mylnego. Książka opowiada o słonecznej Hiszpanii, o krainie zwanej Galisją. Magiczna historia, momentami tragiczna i do tego tajemnicza. Taka właśnie jest ta opowieść. Podobno przywodzi na myśl najsłynniejszych klasyków hiszpańskiej literatury, którzy są uważani za mistrzów realizmu magicznego. Długo zabierałam się do napisania tej recenzji. Wszystko dlatego, że nie lubię pisać negatywnie. W tym wypadku jednak nie mogło być inaczej. Jak widać zawsze musi być ten pierwszy raz.