Gdy przyjdą wam do głowy jakiekolwiek łóżkowe historie z ludźmi z pracy – nigdy w to nie wchodźcie. Moja historia po przelotnym romansie powinna stać się dla Was przestrogą…
Mój mąż nie należy do ludzi miłych, otwartych na innych czy sympatycznych. Tak naprawdę właśnie przez to z nikim się nie spotykamy, nikogo nie odwiedzamy, nikt do nas nie przychodzi.
Wszystko było jak w bajce – po czterech miesiącach od pierwszego spotkania rzucił się na kolana, w jednej dłoni trzymał pierścionek, a w drugiej ogromny bukiet róż. Bogaty, przystojny, pochodzący z dobrej rodziny – wydawało mi się, że złapałam Pana Boga za nogi. Wszystkie koleżanki mi zazdrościły, moi rodzice pokochali go wręcz od pierwszego wejrzenia i stale powtarzali, żebym o niego dbała, bo taka partia nie trafia się często.
Mój problem wielu osobom może się wydawać dość błahy. Ale uwierzcie, gdybyście byli w mojej sytuacji, też ciężko byłoby Wam to znosić.
Najpierw wszystko było idealnie, niczym z bajki. Poznaliśmy się na weselu mojej kuzynki i już po dwóch latach sami staliśmy na ślubnym kobiercu. Czy to była miłość od pierwszego wejrzenia? Zdecydowanie tak!
To miało być nasze ostatnie, pożegnalne spotkanie. Przyjechałam po resztę swoich rzeczy do jego mieszkania – tak właśnie kończył się nasz ośmiomiesięczny, burzliwy niezwykle związek. Oboje byliśmy bardzo zazdrośni o siebie, nasze kłótnie były naprawdę fatalne. W końcu doszliśmy do wniosku, że gdy tak dalej pójdzie, po prostu się pozabijamy.