Relacja przekazywana bez podawania danych osobowych i szczegółów (anonimowo) z jakiegoś wydarzenia. Znajdziesz tu wypowiedzi i historie kobiet, które opowiadają o swoim życiu.
Spotykam się od niedawna z pewnym mężczyzną. Ja mam 38 lat, on 46. Jest wdowcem, bezdzietnym. Jego żona zmarła dwa lata temu na nowotwór, opowiadał mi o tym, że strasznie po jej śmierci cierpiał. Potem poznał mnie i zaczęliśmy jakoś układać sobie wszystko na nowo, chociaż widziałam, że na początku nie było to dla niego łatwe.
Mieszkam z moim narzeczonym już prawie od roku. Nigdy nie rozstawaliśmy się na więcej niż dwa dni, zawsze jesteśmy razem i to nam bardzo odpowiada. Wiecie, codziennie budzimy się obok siebie, kładziemy się razem spać.
Chociaż pewnie wyda Wam się to przedziwne i niespotykane w dzisiejszych czasach, ale …mam dwadzieścia lat i jeszcze nigdy nie byłam u ginekologa. Moje koleżanki już dawno mają to za sobą, ja nie rozpoczęłam jeszcze współżycia, dlatego nigdy się do niego nie wybrałam.
Doskonale wiem, że istnieje coś takiego jak bunt dwulatka (naczytałam się o tym i w mądrych książkach, i na wielu forach internetowych), ale mój synek od pewnego czasu stał się po prostu szalenie niegrzeczny i nieznośny.
Jestem już w dwudziestym tygodniu ciąży i nadal nie czuję ruchów maleństwa. Słyszałam wiele razy od koleżanek, że one poczuły je gdzieś w 16tym – 18tym tygodniu, a u mnie niestety nadal nic.
Ostatnio korzystałam z komputera mojego faceta, on wyszedł na chwilę do pobliskiego sklepu, a ja niewiele myśląc weszłam w historię przeglądarki. I… po prostu się przeraziłam!