Dwa tygodnie temu skończyłam 18 lat. Wychowałam się w bardzo fajnej, ciepłej, pełnej miłości rodzinie. Niczego mi nie brakowało, rodzice zawsze poświęcali mi mnóstwo czasu i dbali o mnie, jak tylko mogli.
Musicie wiedzieć, że już od dziecka byłam niezwykle spokojna. Gdy w przedszkolu dzieciaki biegały jak szalone po drzewach, ja spokojnie siedziałam przy malowankach. Kiedy przyszedł czas młodzieńczego buntu wśród moich rówieśników, ja oddawałam się raczej swoim pasjom – malowałam, szydełkowałam, czytałam setki książek. Taka już jestem.
Musicie wiedzieć, że moja rodzina jest dość specyficzna – rozsiana po całym świecie, niezbyt silnie z sobą związana. Siostra mojej mamy jest osobą bardzo bogatą, od niemal dwudziestu lat mieszka w Stanach Zjednoczonych. Ostatnio miałam okazję ją widzieć, kiedy byłam małą dziewczynką.
Nigdy nie należałam do grona chudzielców. Już jako dziecku uwielbiałam drożdżówki, babcine pierogi z truskawkami i śmietaną, pachnące owocami ciasta…Niestety już w przedszkolu dzieciaki bywają okrutne. Niejeden raz słyszałam, że jestem grubasem, bo zawsze ostatnia dobiegam do mety w czasie biegów, noszę największy w klasie rozmiar ciuchów, a na stołówce zjadam wszystko – a nie, jak moje szczupłe koleżanki – połowę porcji.
W mojej rodzinie zawsze dużą wagę przywiązywało się do kwestii wykształcenia. Tato jest prawnikiem, mama tłumaczem języka francuskiego, ja od czterech lat zajmuję się zarządzaniem sporą grupa osób przy międzynarodowych projektach marketingowych. Do tej pory jednak jakoś nie ułożyłam sobie prywatnego życia – były jakieś związki, owszem, ale kończyły się szybko. Chyba trafiałam po prostu na nieodpowiednich facetów.