Beata Szałwińska ponownie w Warszawie. Nowy rozdział „Złotej Serii” z Szymanowskim i Skriabinem

Beata Szałwińska znana jest z unikalnego stylu, łączącego klasyczną wrażliwość z nowoczesnym podejściem interpretacyjnym. Jej odważne nastawienie do muzyki klasycznej oraz konsekwentne unikanie komercyjnego rozgłosu czynią z niej artystkę osobną – skupioną na emocji, ciszy i głębi przekazu. – Staram się, by sposób, w jaki gram, głęboko poruszał – mówi pianistka. – Dźwięk niesie prawdę, której często nie potrafimy ująć słowami.

Najnowsze nagranie realizowane jest w legendarnym Studium Koncertowym Polskiego Radia
im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie (S1) – jednym z najważniejszych i najlepiej brzmiących studiów nagraniowych w Polsce. Miejsce to, nasycone historią i dźwiękiem, idealnie oddaje atmosferę skupienia, w której Beata Szałwińska tworzy swoje interpretacje.

Partnerem nagrania jest wytwórnia Luxembourg Classics – niezależna marka fonograficzna
z Luksemburga, która z pasją dokumentuje i promuje wybitne wykonania muzyki klasycznej. Stawia
na autentyczność, wysoką jakość artystyczną i unikalne osobowości twórcze. W jej katalogu znajdują się nagrania artystów, którzy – jak Beata Szałwińska – cenią głębię przekazu i emocjonalność wykonania ponad powierzchowny blask. – Beata nie podąża utartymi ścieżkami – podkreśla Marco Battistella, szef wytwórni. – Jej styl to emocja, głębia i intymność. To dla nas zaszczyt współtworzyć z nią projekty muzyczne.

Kompozytorzy, których trzeba znać

Karol Szymanowski (1882–1937) to jeden z najwybitniejszych polskich kompozytorów XX wieku. Kompozytor nazywany prekursorem nowoczesności, obok Chopina i Lutosławskiego zaliczany
jest do „trójcy narodowej”. Jego Preludia op. 1, napisane w młodym wieku, odznaczają się liryzmem, emocjonalnością i wyraźnymi wpływami romantyzmu, ale też zapowiadają śmiały, indywidualny język kompozytora. W interpretacji Beaty Szałwińskiej utwory te stają się muzycznym komentarzem
do duchowości i artystycznych poszukiwań młodego Szymanowskiego.

Aleksandr Skriabin (1872–1915) był rosyjskim kompozytorem i pianistą, który przeszedł niezwykłą artystyczną drogę – od romantyzmu Chopina do awangardowej symboliki i mistycyzmu. Znany jako mistyk dźwięku i światła, jest twórcą muzyki, pełnej harmonicznych napięć i emocjonalnej intensywności, która stanowi wyjątkowe zjawisko w historii fortepianu.

Poematy op. 32, które Beata Szałwińska nagrywa w Warszawie, to jedne z najbardziej zmysłowych
i poetyckich utworów w jego dorobku. Oba poematy – pierwszy w tonacji fis-dur, drugi w gis-moll – emanują subtelnością, wewnętrznym światłem i niemal duchowym uniesieniem. To muzyka, która nie tylko brzmi, ale i oddycha – idealnie wpisująca się w filozofię gry Szałwińskiej, opartą na ciszy, kontemplacji i emocji.

O „Złotej Serii” – osobista podróż przez wielkie dzieła

Autorski projekt fonograficzny Beaty Szałwińskiej – „Złota Seria” powstał z potrzeby stworzenia intymnej i emocjonalnej mapy najważniejszych dla Artystki utworów w historii muzyki fortepianowej. To zbiór starannie dobranych kompozycji, które pianistka wykonuje w sposób bardzo osobisty, subtelny, nasycony emocjami i głęboką refleksją.

W ramach serii ukazały się m.in. poruszające interpretacje utworów Astora Piazzolli, Sergiusza Rachmaninowa, Piotra Czajkowskiego, Claude’a Debussy’ego, a także Carlosa Gardela – mistrza argentyńskiego tanga. Każda z tych pozycji to nie tylko hołd złożony wielkim mistrzom, ale też próba uchwycenia ich emocjonalnego DNA w XXI wieku. Nagrania te wyróżnia wyjątkowa jakość dźwięku, piękna oprawa graficzna i głęboko osobisty charakter interpretacji.

„Złota Seria” to intymny dziennik artystyczny, rodzaj wewnętrznego dialogu z mistrzami, w którym dźwięk zastępuje słowa. Nowe nagranie Szymanowskiego i Skriabina stanie się kolejnym rozdziałem tej opowieści.